ผมมีโอกาสไปเที่ยวบ้านยายที่ต่างจังหวัด ยายอยู่บ้านกับตาสองคน แต่ก่อนนั้นน้องของผมก็อยู่ด้วยแต่เพราะความเกเรเขาเลยตัดสินใจหนีออกจากบ้านไปปีกว่าๆแล้ว ติดต่อไม่ได้ เลยผมเลยต้องหาโอกาสกลับบ้านไปเยี่ยมยายบ้าง แต่ไม่ก็บ่อยเท่าไหร่นักเพราะทั้งงานและเงินเป็นสิ่งสำคัญสำหรับผมพอสมควร ผมตัดสินใจออกเดินทางตั้งแต่เช้า คิดว่าบ่ายๆก็คงจะถึงเพราะห่างจากกรุงเทพแค่ 400 กว่ากิโลเมตรเท่านั้น
ผมถึงบ้านยายก็เกือบเย็นแล้ว ตอนนั้นยายเตรียมทำกับข้าวรอต้อนรับผม ผมรีบนำรถไปเก็บที่โรงรถที่ข้างบ้าน แล้วรีบเก็บของเพื่อลงไปคุยกับยาย เมื่อถึงเวลาเราเราก็มานั่งล้อมวงกินข้าวกันอย่างมีความสุข ในใจผมตอนนั้นก็พลันคิดถึงไอ้น้องชายตัวดีขึ้นมา เลยถามยายไปว่า “ยายเจอไอจอนบ้างไหม” ยายนิ่งเงียบตอบแบบสั้นๆ “ว่าไม่เจอนะ ดีแล้วคนนิสัยอย่างมัน” พูดไปยายก็ออกอาการโมโห ผมก็ไม่กล้าถามต่อจากนั้นก็เปลี่ยนเรื่องคุย แล้วก็เข้านอน
ก่อนเข้านอนผมแอบเห็นเหมือนคนเดินผ่านที่โรงรถ ผมไม่ได้สนใจมากนักเพราะชาวบ้านอาจจะเดินไปมาก็ได้ แต่สิ่งที่ผิดสังเกตคือรู้สึกว่าคนที่ผมเห็นนั้นมันเหมือนจอนน้องผมมาก
ขณะที่ผมหลับมีความรู้สึกว่าเหมือนมีคนมายืนข้างๆ แล้วบอกผมว่า “ช่วยผมด้วยพี่ ผมหายใจไม่ออก” ผมตกใจตื่น สิ่งที่เห็นคือจอนที่ยืนอยู่ด้านข้าง ตอนนี้ผมไม่กลัวอะไรได้แต่เรียกว่า “จอน จอน จอนเป็นอะไร มายังไง”ตัวของจอนในตอนนี้เหมือนเปื้อนดินไปทั่วทั้งตัว ได้แต่พูดว่า “ผมหายใจไม่ออกครับพี่ ผมผิดไปแล้ว” แล้วจอนก็หายไป ตอนนี้ผมตกใจตื่น ซึ่งความจริงแล้วผมฝันไปต่างหากมันไม่ใช่เรื่องจริง ผมนั่งคิดเรื่องเมื่อสักครู่พักหนึ่ง ก็เหลือบไปเห็นรอยเปื้อนที่พื้นคล้ายรอยเท้าเปื้อนดิน ผมตามรอยเท้าไปถึงโรงรถที่ผมจอด ผมตัดสินใจดูรอยทั้งหมดก็พบว่ามีกองไม้อยู่หนึ่งกองที่ยายเตรียมไว้ทำฟืน เรียกว่ากองมันใหญ่มากสามารถใช้อีก 3 ปีก็ไม่หมด ผมชักสงสัยว่าทำไมยายถึงได้กอบฟืนไว้ที่บ้านมากมายขนาดนี้ทั้งที่อยู่เพียงแค่ 2 คน
รุ่งเช้าผมเลยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ยายฟัง ยายดูตกใจแล้วบอกกับผมว่าคิดมากไปเอง กลับบ้านที่กรุงเทพเถอะเดี๋ยวจะค่ำ ดูยายมีอาการร้อนรนมาก ผมชักเริ่มแปลกใจแต่ก็ต้องกลับเพราะยายไล่ให้กลับแล้ว ตอนที่ผมเดินไปขึ้นรถนั้นผมรู้สึกว่าที่จอดรถดินมันยุบผิดปกติ แล้วในขณะที่ผมถอยรถออกมารถผมตกหลุมโดยบังเอิญ เมื่อลงมาดูก็เห็นเหมือนกระดูกคนอยู่ที่ก้นหลุม ผมตกใจมาก ยายรีบมาแล้วก็ร้องไห้ยกใหญ่ เล่าเรื่องราวต่างๆให้ผมฟัง ตอนนั้นผมเข้าใจความลำบากของยายไม่รู้จะทำอย่างไรดี
ผมตัดสินใจกลบหลุมศพกลับตามเดิมพร้อมกับค่อยๆ ย้ายกองไม้กองใหญ่มาปิดทับให้มิดชิด เพราะฟังจากเรื่องเล่าแล้วผมก็ไม่อยากให้ยายต้องติดคุกไปด้วย ขณะที่ผมกำลังย้ายกองไม้ ก็มีเสียงดังขึ้นมาว่า “ผมหายใจไม่ออกพี่ ทำไมพี่ไม่ช่วยผม” …
