เรื่อง…คำสาบานที่เป็นจริง

“เค้ารักตัวเองนะ”
“เค้าก็รักตัวเองเหมือนกัน”
“ ตัวเองสาบานกับเขาได้ไหม ตั้งแต่วันนี้ไปตัวเองจะรักเค้าคนเดียว ตัวเองจะรักเค้าตลอดไป จะให้สัญญา หรือสาบานได้แน่นอน”

แล้วฝ่ายผู้หญิงก็เป็นฝ่ายเอยปากขึ้นมาก่อน “หมวยขอสาบานจะรัก โจ้ตลอดไป วันใดผิดคำสาบานของให้ตาบอดมองใครไม่ได้อีกต่อไป” แล้วหมวยก็มากอดที่โจ้และบอกให้โจ้พูดบ้าง “โจ้ก็ขอสาบานเหมือนกับหมวยเช่นกัน วันใดที่ผิดคำขอให้ตกบันใดหัวแตก” แล้วหมวยก็หัวเราะ ชอบใจกันทั้งคู่ แต่หารู้ไหม เทวดาฟ้าดินได้รับรู้หมดแล้ว คำพูดพร่อยๆ ก็จะกลายเป็นหนังสือสัญญาระหว่าง มนุษย์กับเทพในทันที

“วันนี้ร้อนจังตัวเอง ขี่มอไซด์ก็ร้อนแบบนี้แหละหรือจะให้ไปหาผู้ชายรวยๆ ขับเก๋งจะได้เย็นๆก็ไปดิ บ่นได้ทุกวัน” เมื่อความรักมันนานเข้าก็ชักจะมีความเค็มเข้ามา หรือบางครั้งก็เจอกับความเผ็ดบ้าง ไม่หวานอย่างแรกรักกันเสียแล้ว ฝ่ายหมวยได้แต่เงียบแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ จนกลับถึงบ้านหมวยก็อาบน้ำ แต่วันนี้หมวยลืมเอาโทรศัพท์เข้าห้องน้ำไปด้วย ปกติหมวยจะเข้าโทรศัพท์เข้าไปฟังเพลง แต่เมื่อโทรศัพท์มีเสียงดังหลายครั้งติดกัน โจ้จึงได้แอบไปดูที่โทรศัพท์ ก็เห็นข้อความปรากฏว่า “ถึงบ้านหรือยัง” “เหนื่อยไหมวันนี้” และข้อความที่ทำให้โจ้ต้องเจ็บใจที่สุด นั้นคือ “วันนี้พี่มีความสุขมาก ไว้อาทติย์หน้าเจอกันอีกนะ คิดถึงตลอเวลา” ข้อความนี้ทำให้โจ้ ถึงกับเกือบจะคว้ามีดมาฆ่าหมวยเสียให้ตายแต่ก็ต้องเก็บอารมณ์ไว้เพราะยังไม่แน่ใจว่าเป็นใคร จับทั้งทีต้องได้ทั้งคู่ เมื่อหมวยออกจากห้องน้ำมาก็รีบคว้าโทรศัพท์แล้วแกล้งทำเป็นเปิดเสียงเพลงไม่มีอะไรเกิดขึ้น

รุ่งเช้าโจ้ออกจากบ้านไปทำงานตามปกติและก็ไม่ลืมที่จะบอกกับหมวยว่า “ หมวยจำได้ไหมเมื่อก่อนเราเคยสาบานกันไว้ว่าเราจะรักกันตลอดไป” หมวยบอกว่า “ถ้าโจ้ยังดีกับฉันอยู่ฉันก็รักโจ้ตลอดไปนั้นแหละ” โจ้ได้แต่เก็บความแค้นไว้ในใจและออกไปทำงานเงียบๆ

ตอนเย็นกลับมาถึงที่บ้านก็ต้องพบกับความประหลาดใจเมื่อมีแต่คนมามุงที่ห้องพักของผม ซึ่งตอนนั้นผมเริ่มตกใจเล็กน้อยว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อผมรีบเข้าไปดูก็พบว่า เธอถูกปืนยิงเข้าที่เบ้าตาตายคาที่ และคนที่ยิงเธอก็ยืนอยู่ใกล้กันตรงนั้น ยืนรอมอบตัวกับตำรวจ เธอปากพูดตลอดเวลาว่า “มึงกล้าดีอย่างไรมายุงกับผัวกู ผัวของกูต้องเป็นของกูคนเดียว” ตอนนี้ผมไม่ร้องไห้เลยสักนิด ได้แต่เงียบและมีคนมาจับผมไว้ตลอดกลัวผมเข้าไปทำร้ายผู้หญิงคนนี้

ตกดึกคืนนั้นผมต้องไปนอนที่ห้องเพื่อนซึ่งอยู่ไม่ห่างกันมากนัก ส่วนเพื่อนผมก็ไปนอนที่อื่นเพราะกลัวผี กว่าจะได้พักก็เป็นเวลาประมาณตี2 ผมตัดสินใจไปยังที่ห้องของผมอีกครั้งเพื่อดูความเรียบร้อย แล้วสิ่งที่พบก็ต้องทำให้ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เพราะหมวยมานั่งร้องไห้ในห้องพร้อมกับใบหน้าที่ไม่มีดวงตาทั้งสองข้าง เธอบอกกับผมว่า “หมวยขอโทษ พี่ให้อภัย หมวยนะ หมวยเจ็บเหลือเกิน ยกโทษให้หมวยนะพี่ ชาตินี้เราคงได้อยู่กันเพียงเท่านี้นะ”
พี่อโหสิให้ ไปดีนะหมวยนะ….