“เฮ้ยพวกมึงกินเต็มที่ มื้อนี้กูเลี้ยง” แจ๊คเอ่ยขึ้นพร้อมยกแก้วเหล้าขึ้นชนกับนิค และเพื่อนอีกสองคน ยกเว้นป้องที่นั่งหน้าเครียด และกระสับกระส่ายตลอดเวลา “เฮ้ยนิค ผีที่มึงว่ามึงแน่ใจนะว่ามึงเห็นจริงไม่ใช่เพราะเมา” ป้องคาดคั้นนิคด้วยความอยากรู้ “เห้ยไอ้ป้อง ถ้ามึงอยากรู้งั้นพวกเราไปพิสูจน์กันเลยสิวะ กูก็อยากเห็นเหมือนกัน”
เวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงคืนกว่า แจ๊คและเพื่อนๆที่ตอนนี้เริ่มเมาได้ที่ก็พากันลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำ ที่นิคเล่าว่าเป็นบริเวณที่เจอผี โดยแจ๊คจัดการฉุดกระชากป้องให้เดินไปด้วยกัน ส่วนนิคไม่ยอมเดินตามไปเพราะกลัวได้แต่นั่งรออยู่ที่โต๊ะ เมื่อทั้งหมดเดินมาถึงภายในห้องน้ำชาย แจ๊คก็ตะโกนแข่งกับเสียงดนตรีภายในร้าน “เห้ย ไหนวะผี ออกมาสิวะ คนไม่อยากเจอก็ไปหลอกมันจัง ทีคนอยากเจอไม่มาหาวะ เห้ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า” แจ๊คท้าทายด้วยความเมา “เฮ้ย ไอป้องมึงหน้าซีดๆ นะเว้ยตาขาวนี่หว่า พวกมึงจับมันขังในห้องน้ำดีเว้ย” จบคำ แจ๊คและเพื่อนก็ผลักป้องเข้าไปในห้องน้ำ และช่วยกันดึงประตูห้องน้ำไม่ให้เปิดได้ “เห้ย เปิดนะโว้ย พวกมึงเล่นบ้าอะไรวะ” ป้องตะโกนด้วยความตกใจ พรึบ!!! อยู่ดีๆ ไฟห้องน้ำก็ดับลง “เห้ย ไฟดับ มึงว่าผีทำหรือเปล่าวะ กูไม่เอาแล้ว” เพื่อนคนหนึ่งวิ่งออกมาด้วยความกลัว ทำให้เพื่อนอีกคนวิ่งตามออกมาด้วย ทิ้งให้แจ๊คยืนดึงประตูอยู่คนเดียว ปัง!!! ป้องถีบประตูออกมาจนได้ แรงของป้องทำให้ประตูกระแทกเข้าหน้าแจ๊คเต็มๆ จนล้มลงกับพื้น “ไอ้แจ๊ค มึงเล่นบ้าอะไรวะ” ป้องกระชากคอเสื้อแจ๊คขึ้นมาด้วยความโกรธ “กูไม่ได้ชื่อแจ๊ค” แจ๊คพูด พร้อมเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าป้องอย่างโกรธแค้น ดวงตาเป็นสีเลือด แดงก่ำ ตอนนี้หัวของแจ๊คบุบเหมือนถูกทุบด้วยของแข็ง มีเลือดอาบที่หัวและใบหน้า ที่อกด้านซ้ายก็มีเลือดไหลเป็นทาง ตอนนี้เสียงที่พูดออกมาไม่ใช่เสียงของแจ๊คอีกต่อไป แต่ป้องจำได้ดีว่าเป็นเสียงของใคร
“มึงจำกูได้หรือยัง มึงต้องตายเหมือนกู” เลือดสดๆ ไหลออกจากปากของเขา น้ำเสียงนั้นดังก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทของป้อง จนเขาต้องเอามืออุดหู ไฟในห้องน้ำติดๆ ดับๆ ตามพลังงานแห่งความโกรธแค้น “โอ้ย ช่วยด้วย อย่าทำอะไรพี่เลย พี่กลัวแล้ว โอ้ย” ป้องร้องด้วยความเจ็บปวดและแสบแก้วหู เขาร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัว ร่างของแจ๊คที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเลือด ทำให้ดูน่าสยดสยองเข้าไปอีก เขาบีบคอป้องพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ “มึงกลัวกูเหรอ หึหึ ตอนที่มึงจะฆ่ากู กูก็ร้องขอชีวิตแบบมึงแต่มึงยังทำกับกูได้ แล้วมึงคิดว่ากูจะไว้ชีวิตมึงเหรอไอ้เลว” ร่างของแจ๊คพูดด้วยความโกรธแค้น เขาพยายามบีบคอป้องหวังจะให้ตายอย่าทรมาน
“ช่วยด้วย ช่วยด้วย” ป้องสะดุ้งตื่น พร้อมกับเอามือกำรอบคอตัวเอง “ไอ้ป้อง ไอ้ป้อง นี่พวกกูเองเว้ย มึงเป็นไงบ้างวะ” เพื่อนคนหนึ่งเขย่าตัวให้ป้องได้สติ พอได้สติป้องนั่งตัวสั่นเทา หน้าตาหวาดกลัว “กูเป็นไรไปวะ” ป้องถามเพื่อนอย่างงุนงง “ก็เมื่อคืนมึงเมามากร้องโวยวายในห้องน้ำ เอ่อ แล้วพวกกูเข้าไปดูเห็นมึงนอนสลบอยู่ที่พื้นกับไอ้แจ๊ค” เพื่อนอีกคนตอบด้วยเสียงตะกุกตะกัก “อ๋อ ก็พวกมึงรวมหัวกันแกล้งกูไง ไอ้พวกเวร” ป้องพูดใส่หน้าเพื่อนๆ ด้วยความโกรธ “แล้วไอ้แจ๊คล่ะวะ มันอยู่ไหน” ป้องถามหาแจ๊ค ไม่ทันไรแจ๊คก็เปิดประตูออกจากห้องน้ำ “กูปวดหัวว่ะ เมื่อคืนกูเมาสลบที่พื้นห้องน้ำจริงๆ เหรอวะ” แจ๊คถามอย่ามึนงง
นิคนั่งคิดทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืน หลังจากที่รุ่นพี่สองคนวิ่งออกจากห้องน้ำและตัวเขาเองเจอผีตนเดิมมานั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้า หลังจากที่รุ่นพี่กลับไปตามแจ๊คกับป้องอีกครั้งหนึ่ง พร้อมกับพูดด้วยเสียงเยือกเย็นว่า “คนที่มากับพี่มันฆ่าผม พี่ช่วยผมด้วย มันฆ่าผมที่นี่และเอาศพไปฝังในป่าที่กาญจนบุรี พี่บอกอนุญาตให้ผมติดตามพี่ออกไปได้ไหม ผมจะนำทางไปที่ฝังศพ” ผีตนนั้นพูดด้วยเสียงสะอื้น และเยือกเย็น เล่าถึงเหตุการณ์ทั้งหมดให้นิคฟัง นิคครุ่นคิดอยู่นาน แล้วก็ตัดสินใจที่จะทำในสิ่งที่ถูกต้อง “เอาวะ ถ้าพี่ป้องทำจริง ก็ต้องรับโทษดิวะ” เขาบ่นพึมพำคนเดียวด้วยท่าทางเด็ดเดี่ยว
