ดิวคบหาดูใจกับแพทมาระยะหนึ่งในสมัยที่ทั้งคู่ยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย ทั้งสองรักกันมากจนกระทั่งเรียนจบมัธยมปลาย แพทแฟนสาวของดิวต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ ทั้งสองสัญญากันว่าจะติดต่อหากันอยู่เสมอ “ดิวรอแพทด้วยนะ แพทจะรีบเรียนให้จบแล้วกลับมาหาดิว สัญญาว่าจะไม่ไปมีคนอื่นนะ” ดิวยิ้มอย่างเศร้าๆให้กับแพท “ผมก็สัญญาว่าจะไม่มีคนอื่น ผมรักแพทมากนะ” ทั้งคู่กอดกันที่สนามบินก่อนที่แพทจะเดินจากไปเพื่อขึ้นเครื่อง
ระหว่างที่แพทเรียนอยู่ต่างประเทศทั้งสองคนยังคงติดต่อกันอยู่ระยะหนึ่ง จนกระทั่งแพทเริ่มห่างหายไปและไม่ค่อยได้ติดต่อมาหาดิวอีก ดิวคิดถึงแพทมากเขาพยายามส่งไลน์ หรือวีดีโอคอลไปหาแต่แพทก็ไม่รับสายเลย แพทส่งไลน์กลับมาแค่คำว่า อืม หรือไม่ก็ ok เท่านั้นและหลังจากนั้นก็ไม่เคยส่งอะไรกลับมาอีกเลย จนวันหนึ่งเพื่อนของดิวที่เรียนอยู่ที่เดียวกับแพทแต่ไปเรียนก่อนแพทหลายปีได้ส่งรูปแพทเดินควงแขนกับผู้ชายคนหนึ่งที่มหาวิทยาลัยมาให้ดู และยังบอกอีกว่าชายคนนั้นคือแฟนใหม่ของแพท
ดิวเสียใจมาก เขารักแพทมากและไม่คิดว่าเธอจะผิดสัญญากับเขา “ทำไมแพททำกับกูแบบนี้วะกูรักแพท มากนะเว้ย แพทไปมีคนอื่นได้ไงทั้งๆที่สัญญากับกูว่าจะไม่มีใคร” เขาส่งไลน์ตอบไปหาเพื่อนพร้อมกับร้องไห้อย่างผิดหวังที่คนที่เขารักมากกลับมาหักหลังกันแบบนี้ หลังจากนั้นเขาก็พยายามทำทุกทางเพื่อให้ตัวเองลืมแพท เขาหันไปตั้งใจเรียน และหางานทำระหว่างเรียนเพื่อให้ตัวเองไม่มีเวลาว่างพอที่จะคิดถึงแพทอีก
“ดิว ดิวอยู่ไหม” ดิวเดินออกมาจากบ้านเขายืนอึ้งไปครู่หนึ่งเมื่อเห็นว่าคนที่มากดกริ่ง และตะโกนเรียกเขาจากหน้าบ้านคือแพท ผู้หญิงคนที่เขาเคยรักมาก และเคยทำให้เสียใจมากเช่นกัน เขาไม่คิดว่าวันนี้เธอจะมายืนกดกริ่งเรียกเขา “พะ แพทเหรอ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” เขาพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เขาคิดว่าเวลาผ่านไปหลายปีน่าจะทำให้ลืมแพทได้ แต่วันนี้พอเขาได้เจอเธอกลับทำให้รู้สึกว่าเขาไม่เคยลืมเธอได้เลย เขายังรักเธออยู่เหมือนเดิมด้วยซ้ำ
“เพิ่งกลับมาน่ะ กลับมาถึงก็รีบแวะมาหาเธอเลย ขอโทษนะที่มาหาตอนดึกๆ เรามีเรื่องจะคุยกับเธอตั้งเยอะแยะเลย ขอเราเข้าไปในบ้านได้ไหม” ดิวให้แพทเข้ามาในบ้าน “ทำไมอยู่บ้านมืดๆล่ะ ไม่เปิดไฟเหรอ” แพทกำลังจะเดินไปเปิดไฟ “ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวเราก็จะขึ้นนอนแล้ว “ดิวไม่อยากคุยกับแพทขนาดนั้นเลยเหรอ” แพทพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ แต่ดิวก็ยังคงนั่งนิ่งไม่แม้แต่จะมองหน้าแพท สักพักแพทจึงขอตัวกลับ
“ไอ้กฤษ มึงอยู่ไหนวะกูได้ข่าวว่ามึงกลับไทยแล้ว ว่างคุยกับกูหรือเปล่า” ดิวโทรศัพท์หาเพื่อนคนที่ส่งรูปแพทกับแฟนใหม่ให้เขาดู “เออ กูกลับมาเกือบเดือนแล้วว่ะ ไม่ได้คุยกันนานเลยนะมึง โทษทีว่ะที่กลับมาแล้วไม่ได้ติดต่อมึงเลย กลับมานี่กูก็ไปเที่ยวบ้านญาติทางเหนือต่อเลยว่ะ มึงมีอะไรวะโทรหากูซะดึกเลย” ดิวเล่าเรื่องที่แพทมาหาให้กฤษฟัง
“เห้ย เป็นไปได้ไงวะ แพทถูกรถชนอาการโคม่าและเสียชีวิตไปหลายเดือนแล้ว กูเห็นว่ามึงไม่ได้ติดต่อกันแล้วเลยไม่ได้เล่าให้ฟัง อีกอย่างช่วงนั้นกูก็ยุ่งๆเรื่องสอบด้วยแถมไม่ได้ติดต่อกับแพทเลย พอรู้ข่าวอีกทีแพทก็เสียไปแล้ว รู้แค่ว่าเสียชีวิตเพราะถูกรถชนอาการโคม่านี่แหละ” ดิวอึ้งกับเรื่องที่ได้ยิน “มึงพูดบ้าอะไรวะ ก็ตอนสองทุ่มแพทยังมาหากูที่บ้านอยู่เลย” ดิวยืนยันกับกฤษ “แพทมาหามึง เห้ยอย่าบอกนะว่ามึงถูกผีหลอกอ่ะ มึงแน่ใจนะว่ามึงไม่ได้ฝัน” ดิวบอกกฤษด้วยความมั่นใจว่าเขาไม่ได้ฝันไปจริงๆ
“ขอบคุณนะไอ้กฤษที่คืนนี้มึงมานอนเป็นเพื่อนกู” คืนถัดมาดิวขอให้กฤษมานอนเป็นเพื่อนเพราะกลัวว่าแพทจะมาหาที่บ้านอีก “เฮ้ยใครมากดออดตอนสามทุ่มวะไอ้ดิว” กฤษกับดิวหัวมามองหน้ากันแล้วทั้งคู่ก็ลงไปดูที่หน้าบ้าน “ดิว ออกมาหาเราหน่อยสิ” ดิวกับกฤษยืนอึ้งเมื่อเห็นแพทมายืนเรียกที่หน้าบ้านเป็นคืนที่สอง “กฤษ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” แพททักทายกฤษด้วยแววตาที่แสดงออกถึงความไม่พอใจ
“ไอ้ดิวแพทต้องบีบคอกูแน่ๆเลยที่เอาเรื่องเค้ามาบอกมึง ดูดิทำหน้าน่ากลัวด้วยทำไงดีวะ” กฤษกระซิบกับดิว และเริ่มกลัวที่เห็นแพทจ้องหน้าเขาเขม็ง “กูขึ้นไปเก็บของแล้วกลับเลยดีกว่า กูออกหลังบ้านนะ” กฤษรีบวิ่งขึ้นไปบนบ้านเพื่อเก็บเสื้อผ้าแล้วเตรียมตัวจะออกทางหลังบ้าน “เดี๋ยวสิ เธอจะรีบไปไหน เราน่าจะคุยกันก่อนนะ” แพทเข้ามาจับที่ไหล่ของกฤษ “เฮ้ยไอ้กฤษ มึงเลิกกลัวแพทได้แล้ว เมื่อกี้เขาบอกกูว่าเขายังไม่ตาย ที่โดนรถชน เขาบาดเจ็บสาหัสเฉยๆเว้ย มึงไปได้ข่าวมาจากไหนว่าแพทตายวะ ทำเอากูกลัวไปด้วยเลย”
อ่านต่อตอนที่ 2 >>>>>
