เรื่อง…ถูกที่แต่ผิดตัว

วันนั้นผมต้องเดินไปออกไปรับแฟนหน้าปากซอย ปกติแล้วเธอจะกลับบ้านไม่เกิน 2 ทุ่ม แต่วันนี้งานคงเยอะเลยต้องอยู่ทำโอที ซึ่งเหตุการณ์นี้ก็เกิดขึ้นบ่อยๆเป็นเรื่องธรรมดาของพนักงานบริษัท

ตอนนี้เวลา 5 ทุ่ม เธอบอกว่าอีก 15 นาทีจะมาถึงปากซอยแล้ว ผมเลยตัดสินใจเดินออกไปรอที่หน้าปากซอยพรางๆ ขณะที่ผมกำลังเดินเพลินอยู่นั้น จู่ๆก็มีภาพเหมือนคนชุดขาววิ่งตัดหน้าผมไป ผมตกใจ! รีบมองหาว่าสิ่งที่ผมเห็นนั้นเป็นคนหรือหมา เมื่อไม่เห็นอะไรผมเลยตัดสินใจเดินต่อ ปัง! ผมรู้สึกเหมือนใครวิ่งมาชนผมจากด้านหลังอย่างแรง ทำเอาผมล้มลงก้นกระแทกกับพื้น เมื่อผมหันไปมองด้านหลังอีกครั้งก็ไม่พบใคร ไม่มีใครเดินมาทั้งนั้น ผมว่าบริเวณนี้ไม่ได้รู้สึกเปลี่ยวเลยเพราะผมเดินอยู่ประจำ แต่วันนี้ทำไมถึงรู้สึกว่ามันเปลี่ยวและเกิดเหตุการณ์แปลกๆกับผม

ผมพยายามลุกขึ้นอีกครั้งแต่ขณะที่ผมกำลังลุกก็โดนชนล้มลงไปอีก คราวนี้ไม่ใช่แค่ล้มธรรมดาแต่ผมลุกไม่ขึ้นเลย ตัวผมชาหมดทั้งตัวแม้แต่จะอ้าปากร้องก็ทำไม่ได้ ผมเป็นอะไรทำไมถึงเป็นแบบนี้ แล้วก็มีชายชุดขาวมายืนที่ปลายเท้าผม 2 คน พูดว่า “ไม่ใช่เจ้านี่หนิ่ ผิดคนหรือเปล่า” แล้วทั้งคู่ก็หายไปผมรีบลุกขึ้นแล้วก็รีบวิ่งตรงไปหน้าปากซอย

เมื่อแฟนผมมาถึง ผมยังไม่กล้าเล่าเรื่องนี้ให้แฟนฟังเพราะกลัวว่าเธอจะกลับบ้านไม่ได้ ผมรีบกุมมือเธอเดินกลับบ้านแบบไม่แสดงพิรุธออกมา แต่เธอก็ไม่วายถามว่าผมเป็นอะไร ตอนนั้นผมก็อั้มอึ้งไม่ได้ตอบอะไรไปแต่พอเราเดินไปได้ครึ่งทางก็เห็นคนกำลังมุงอะไรบางอย่าง ผมเลยตัดสินใจเดินไปดูปรากฎว่ามีชายคนหนึ่งนอนเสียชีวิตอยู่ที่โพงหญ้าใส่เสื้อสีขาวและกางเกงยีนส์เหมือนผม ผมตกใจบีบมือแฟนผมจนเธอบอกว่าเจ็บ ผมมองไปที่ฝั่งตรงข้ามถนนก็พบกับชายชุดขาวสองคนกำลังจูงมือวิญาญาณคนที่นอนตายเดินหายเข้าไปที่พงหญ้าข้างทาง ผมรีบจูงมือแฟนผมกลับบ้านและเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง หลังจากนั้นผมไม่ใส่เสื้อยืดขาวและกางเกงยีนส์ตัวนั้นอีกเลย …